نشاط انگیز و ماتم زایی ای عشق

عجب رسوا گر و رسوایی ای عشق

اگر چنگ تو با جانی ستیزد

چنان افتد که هر گز برنخیزد

تو را یک فن نباشد ذو فنونی

بلای عقل و مبنای جنونی

تو لیلی را به خو بی طاق کردی

گل گلخانه آفاق کردی

اگر بر او نمک دادی، تو دادی

بدو خوی ملک دادی ، تو دادی

لبش گلرنگ اگر کردی ،تو کردی

دلش را سنگ اگر کردی، تو کردی

به از لیلی فراوان بود در شهر

به نیروی تو شد جانانه دهر

تو مجنون را به شهر افسانه کردی

زه هجران زنی دیوانه کردی

تو او را ناله و اندوه دادی

ز محنت سر به دشت و کوه دادی

چه دلها کز تو چون دریای خون است

چه سرها کز تو صحرای جنون است

به شیرین دلستانی یاد دادی

 وز آن فرهاد را بر باد دادی

سرو جان و دلش جای جنون شد

گران کوهی ز عشقش بیستون شد

ز شیرین تلخ کردی کام فرهاد

بلند آوازه کردی نام فرهاد

یکی را بر مراد دل رسانی

یکی را در غم هجران نشانی

یکی را همچو مشعل برفروزی

میان شعله ها جانش بسوزی

خوشا آنکس که جانش از تو سوزد

چو شمعی پای تا سر برفروزد

خوشا عشق و خوشا ناکامی عشق

خوشا رسوایی و بدنامی عشق

خوشا بر جان من،هر شام و هر روز

همه درد و همه داغ و همه سوز

خوشا عاشق شدن، اما جدایی

خوشا عشق و نوای بینوایی

خوشا در سوز عشقی سوختن ها

دورن شعله اش افروختن ها

چو عاشق از نگارش کام گیرد

چراغ آرزوهایش بمیرد

اگر میداد لیلی کام مجنون

کجا افسانه میشد نام مجنون؟

هزاران دل به حسرت خون شد از عشق

یکی اندر میان مجنون شد از عشق

در این آتش هر آنکس بیشتر سوخت

چراغش در جهان روشنتر افروخت

نوای عاشقان در بینواییست

دوام عاشقی ها در جداییست

گفتی که مرا دوست نداری گله ای نیست

بین من و عشق تو ولی فاصله ای نیست

گفتم که کمی صبر کن و گوش به من کن

گفتی که نه باید بروم حوصله ای نیست

پرواز عجب عادت خوبیست ولی حیف

تو رفتی و دیگر اثر از چلچله ای نیست

گفتی که کمی فکر خودم باشم و آن وقت

جز عشق تو در خاطر من مشغله ای نیست

رفتی تو خدا پشت و پناهت به سلامت

بگذار بسوزد دل من مساله ای نیست

تو مثل راز پاییزی و من رنگ زمستانم
چگونه دل اسیرت شد قسم به شب نمی دانم
تو مثل شمعدانی ها پر از رازی و زیبایی
و من در پیش چشمان تو مشتی خاک گلدانم
تو دریایی ترینی آبی و آرام و بی پایان
و من موج گرفتاری اسیر دست طوفانم
تو مثل آسمانی مهربان و آبی و شفاف
و من در آرزوی قطره های پاک بارانم
نمی دانم چه باید کرد با این روح آشفته
به فریادم برس ای عشق من امشب پریشانم
تو دنیای منی بی انتها و ساکت و سرشار
و من تنها در این دنیای دور از غصه مهمانم
تو مثل مرز احساسی قشنگ و دور و نامعلوم
و من در حسرت دیدار چشمت رو به پایانم
تو مثل مرهمی بر بال بی جان کبوتر
و من هم یک کبوتر تشنه باران درمانم
بمان امشب کنار لحظه های بی قرار من
ببین با تو چه رویایی ست رنگ شوق چشمانم
شبی یک شاخه نیلوفر به دست آبیت دادم
هنوز از عطر دستانت پر از شوق است دستانم
تو فکر خواب گلهایی که یک شب باد ویران کرد
و من خواب ترا می بینم و لبخند پنهانم
تو مثل لحظه ای هستی که باران تازه می گیرد
و من مرغی که از عشقت فقط بی تاب و حیرانم
تو می آیی و من گل می دهم در سایه چشمت
و بعد از تو منم با غصه های قلب سوزانم
تو مثل چشمه اشکی که از یک ابر می بارد
و من تنها ترین نیلوفر رو به گلستانم
شبست و نغمه مهتاب و مرغان سفر کرده
و شاید یک مه کمرنگ از شعری که می خوانم
تمام آرزوهایم زمانی سبز میگردد
که تو یک شب بگویی دوستم داری تو می دانم
غروب آخر شعرم پر از آرامش دریاست
و من امشب قسم خوردم تر ا هرگز نرنجانم
به جان هر چه عاشق توی این دنیای پر غوغاست
قدم بگذار روی کوچه های قلب ویرانم
بدون تو شبی تنها و بی فانوس خواهم مرد
دعا کن بعد دیدار تو باشد وقت پایانم

بوسه یعنی وصل شیرین دو لب  
بوسه یعنی خلسه در اعماق شب
بوسه یعنی مستی از مشروب عشق
بوسه یعنی آتش وگرمای تب            
بوسه یعنی لذت از دلدادگی
لذت از شب لذت از دیوانگی
بوسه یعنی حس طعم خوب عشق  
طعم شیرینی به رنگ سادگی
بوسه اغازی برای ما شدن
لحظه ای با دلبری تنها شدن
بوسه سر فصل کتاب عاشقی
 بوسه رمزوارد دلها شدن
بوسه اتش می زند بر جسم وجان
 بوسه یعنی عشق من با من بمان
 شرم در د لدادگی بی معنی است
طعم شیرین عسل از بوسه است
 پاسخ هر بوسه ای یک بوسه است
بهترین هدیه پس از یک انتظار
بشنوید از من فقط یک بوسه است
 بوسه را تکرار میباید نمود
 بوسه یعنی عشق واوازو سرود  
بوسه یعنی وصل جانها از دو لب

من را به غیر عشق به نامی صدا نکن

غم را دوباره وارد این ماجرا نکن

 بیهوده پشت پا به غزلهای من نزن

با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن

موهات را ببند دلم را تکان نده

در من دوباره فتنه و بلوا به پا نکن

من در کنار توست اگر چشم وا کنی

خود را اسیر پیچ و خم جاده ها نکن

بگذار شهر سرخوش زیبائیت شود

تنها به وصف آینه ها اکتفا نکن

امشب برای ماندنمان استخاره کن

اما به آیه های بدش اعتنا نکن....

دوستت می دارم،دوستم داشته باش

 عمق احساس مرا،تو بدانی ای کاش

 دوستت می دارم،از خودم بیشترت

 خویش می دانمت از،هر کسی خویش تَرَت

 تو به من نزدیکی،بیشتر از هر کس

به من از من حتّی،به من از خون و نفس

 نازُکای تن تو،مثل پیچک به تنم

 پیچد و حیرانم،که تویی یا که منم

 دستهایت چو مرا،می فشارند به خویش

 از خدا می گذرم،از خدا حتّی بیش

 به خدا می ترسم،نکند خواب است این

 که تنش نرم و زلال تر ازآب است این

 گر طبیبی تو که کاش،کاش بیمار شوم

 گر تو خوابی،نکند،زود بیدار شوم

 گر بهشتی باشد،سرزمین تن توست

 همه بستان بهشت،یک گل دامن توست

دلم تنـــگ است از دنیـا چرایش را نمـی دانـم

                                        من این شعـر غـم افـزا را شبی صد بار می خوانم

چه می خواهم از این دنیا، از این دنیای افسونکار

                                        قســــم بر پاکـی اشکـــــم جوابم را نمی دانم

شروع کودکی هایـم سرآغـاز غمــی جانکــاه

                                        از آن غـم تا به فرداهـا پر از تشـویش، گریانـم

بهــار زندگی را مـن هــــزاران بار بوییــدم

                                        کنـون با غصـــه می گویـم خداونـدا پشیمانم

به سـوی درگـه هستــی هزاران بار رو کردم

                                        الهی تا به کی غمگین در این غم خانه می مانم

خدایــا با تو می گویم حدیث کهنـه ی غم را

                                         بگو با من که سالی چند در این غم خانه مهمانم

دلم تنـــگ است از دنیا چرایش را نمی دانم

                                         ولی یک روز این غم را ز خود آهسته می رانم

کنار آشیان تو من آشیانه میکنم
فضای آشیانه را پر از ترانه میکنم
کسی سئوال میکند به خاطر چه زنده ای؟
و من برای زندگی تو را بهانه میکنم

یکتای من !

صدای بهم خوردن بال پرستوها می آید

انگار آمدنت نزدیک است

لمس بودنت به تعداد قطره های اشکم مبارک ...